door Erna | apr 7, 2020 | Blog
Ouders en kinderen begeleid ik momenteel online. In dit voorbeeld komen ouders met de vraag hoe om te gaan met het probleem van het kind. Gaandeweg in het proces kunnen ze steeds meer zien dat het niet om het probleem gaat, maar om wat het kind hun te leren heeft.
Kinderen kunnen vaak sneller de stappen maken om de gevoelens/emoties toe te laten. Het is dan wel van belang, dat de ouders ze de ondersteuning kunnen geven, om dit te durven voelen. Om ouders bij dit proces te ondersteunen is dan mijn aandachtspunt. Dit levert voor alle partijen veel op.
Voor de ouders is het vaak het achterstallig werk wat ze dan mogen doen, om ook te voelen wat het bij hun doet. En daardoor leert het kind te zijn wie hij/zij daadwerkelijk is.
In dit gezin leren de ouders van hun ene kind om met hun angstgevoelens om te gaan en van het andere kind leren ze hoe om te gaan met dat hij zich groter maakt en daardoor zichzelf niet is.
Doordat de kinderen en ouders nu samen thuis zijn, is dat proces nog leerzamer geworden. Tenminste, wanneer je daar open voor staat. In dit geval leert het kind dat zich groter maakt, toegeven dat hij niet alles hoeft te kunnen, bijvoorbeeld i.v.m. huiswerk. Hij liet zijn boze buien zien, wanneer hij niet toe kon geven dat hij iets niet kon. Door dit samen te bespreken, ligt er een nieuwe uitdaging voor kind en ouders. Dat hij ook OK is, als hij iets niet kan. Ik vroeg aan de ouders wie van jullie kent het ook dat hij of zij zich groter maakt? Vader gaf aan dat hij dat ook kende als kind. Nu krijgt hij ook de kans om dat alsnog te doen en te delen, in ieder geval nu met zijn zoon.
Dit voorbeeld geeft de mooie kant van deze intensieve tijd weer. Maar het kan ook zijn dat je er momenten in vastloopt, of dat je te weinig je eigen ruimte inneemt.
Wij willen op donderdag 23 april een online-bijeenkomst houden om de voor- en nadelen te delen van deze tijd, nu ouders en kinderen samen thuis zijn. Hoe ga je om met je eigen innerlijke kind, is daar nog voldoende ruimte voor?
door Erna | mrt 26, 2020 | Blog
Wat ons aanbod betreft zijn er nu ook geen fysieke bijeenkomsten! De volgende lezing in april zou op een school in de buurt zijn. Dit wordt opgeschoven naar een volgend mogelijk moment.
Tijdens de eerste workshop op 12 maart hebben we het gehad over ‘open communiceren’. Het was nog net mogelijk, dat we om de keukentafel in het gezinshuis konden zitten. Het beeld van vroeger dat moeders met hun breiwerkje en een kopje koffie met elkaar deelden wat er speelde in de opvoeding en elkaar adviezen gaven, kwam toen naar boven.
We kunnen ons voorstellen dat ook wij overgaan om op afstand wat kunnen bieden voor ouders, om dit aanbod voort te kunnen zetten. Vooral in deze tijd, dat ouders en kinderen zo dichtbij met elkaar zijn. Hierin komen we onszelf tegen wat we nog mogen leren en dat kan zeker positief zijn. Dit heeft een grote meerwaarde, maar dat betekent niet dat het altijd zo gemakkelijk is. Ik merk dat er soms heftige situaties zijn, bij de mensen die ik op afstand begeleid, nu de kinderen thuis zijn.
Tot nu toe merken we in het gezinshuis dat er veel meer rust is, nu de prikkel van buiten wegvalt. Er zijn ook heftige momenten, maar die zijn tot nu toe kort en krachtig. Er wordt een veel directer beroep op ons gedaan, dat wij in onze verbinding en kracht mogen staan. Er zijn en daardoor ook goed voor jezelf blijven zorgen. Hier wordt nog meer een beroep op gedaan. Dit was ook onze uitdaging toen we met het gezinshuis begonnen, en nu wordt die in de praktijk gebracht.
De momenten van samen buiten zijn dan ook heel waardevol. De natuur die zo anders aanvoelt nu. Die tot rust komt en dat we er volop van mogen genieten. Het lijkt ook dat je veel meer mooie momenten ziet, zoals duiven die samen op een tak zitten, roodborstjes volop, veertjes die overal liggen en bloemen die opengaan. Ik geniet ervan, als wij aan het hardlopen zijn, de honden mee en kinderen op de fiets achter ons aan, en hoe ze zich aan het uitleven zijn op hun eigen manier.
Ik zei vanmiddag: het voelt voor mij zoals toen mijn dochters geboren werden dat je zo`n natuurlijk ritme hebt, heel dichtbij huis, met weinig andere dingen erom heen bezig zijn.
Het is ook van belang dat we er voor elkaar kunnen zijn. Dat is wat we nu ook zien op de media, hoe op een creatieve manier van alles wordt gedeeld, en dat mensen er voor anderen kunnen zijn. Het zou mooi zijn dat we ook op lange termijn er nog kunnen zijn voor elkaar. Hopelijk ook weer om de keukentafel!
door Erna | mrt 13, 2020 | Blog
Bijzonder hoeveel openheid er is binnen een paar uur met vreemde mensen aan de keukentafel. Ik vond mooi toen gisteravond tijdens de workshop iemand vertelde dat haar moeder en andere vrouwen vroeger bij elkaar kwamen om te praten over de opvoeding. Dit ging dan gepaard met een breiwerkje en kopje koffie of thee. Heel praktisch bezig zijn met elkaar en ondertussen delen wat er in de opvoeding speelt.
Dat is nou net de bedoeling van het aanbod ouderschap vanuit je hart.
Het is een andere tijd nu, met andere thema’s. Maar de essentie blijft hetzelfde: kunnen we wat voor elkaar betekenen en je hart luchten over dingen die je bezighouden? Ik vind het altijd ontroerend wanneer de meest moeilijke dingen toch op tafel komen en gedeeld worden. En dat het delen je wat oplevert. Ik ben er zelf van overtuigd dat dit nog gemakkelijker kan wanneer je naast de uitwisseling ook een werkvorm toepast. En die uitwerkt om nog meer de diepte in te kunnen gaan. Je bent dan niet alleen gericht op de ander en op jezelf, maar door de oefening maak je ook bewust contact met je lichaam en je gevoelens rondom het thema wat speelt. Het gevoel krijgt dan ook de ruimte als het gedeeld wordt. De bedding is dan belangrijk en daar zorg ik in dit geval voor. De bijdrage van de keukentafel en het gezinshuis met de dieren versterkt in mijn ogen de laagdrempeligheid. Dan ervaar ik de kracht van het gewone leven en dat daarin alles plaats kan vinden binnen bepaalde grenzen.
door Erna | mrt 8, 2020 | Blog
Vorig weekend mocht ik weer een workshop in Twente verzorgen over open communiceren. Dat is nog steeds een thuiswedstrijd voor mij. In Friesland deze week, daar gaat het nog niet vanzelf. Het kost tijd om een netwerk op te bouwen, maar dat geeft niet. Het is ook leuk om te doen, als er geen druk achter zit.
Ik vond het bijzonder om te merken dat openheid heel verschillend kan zijn naar wie je dat wel of niet bent. In sommige onderwerpen kan het nog moeilijker zijn om open te zijn naar diegene die dichter bij staan, dan naar mensen die verder van je af staan. Het gaat steeds om het vertrouwen in jezelf, en dat we vaak bang zijn om afgewezen te worden. Het blijft een uitdaging om ook open te kunnen zijn naar diegenen die je ook kunnen afwijzen, of met een vervelende boodschap kunnen komen. Dan gaat het om hoe goed kun je in je eigen verbinding blijven.
Ik begeleid een man die aan mij vroeg of het wel zin had dat hij nog een paar moeilijke vragen aan zijn ex ging stellen, terwijl hij niet wist wat het hem ging opleveren. We hebben stil gestaan bij het belang voor hem om nog meer duidelijkheid te krijgen over wat de reden is van de scheiding. En we hebben erbij stilgestaan dat hij anders met die vragen blijft zitten. De uitkomst weten we nooit. Het gaat er om, dat je niet blijft zitten met vragen die je niet gesteld hebt. Hij heeft uiteindelijk die vragen aan haar gesteld en het gaf een opluchting. Alleen haar reactie, en het feit dat ze nu meer afstand van hem neemt, deed hem afvragen of het dat wel waard is geweest.
Dit soort situaties kom ik regelmatig tegen. Dat mensen een afweging maken of het je wel waard is om je uit te spreken i.p.v. open te kunnen zijn over wat er speelt. Hier zijn allerlei variaties op. Bijvoorbeeld ook kinderen die zich niet uit durven te spreken naar hun ouders toe, omdat ze bang zijn dat ze afgewezen worden.
Of het voorbeeld van een moeder: kan zij kijken naar haar eigen reactie op haar dochter? In dit geval merk ik dat ze daar niet echt zicht op heeft. Dan blijft dat een aandachtspunt: ouders begeleiden om naar hun eigen rol te kijken. Zolang ouders dat niet kunnen is het nodig om kinderen daarin te ondersteunen en soms is enige afstand tussen ouders en kinderen nodig.
door Erna | mrt 1, 2020 | Blog
De bijdrage die paarden leveren om in het nu te blijven en om je niet te richten op de uitkomst!
Een bijzondere week, met onverwachtse wendingen. Is het onverwachts, of is het zo dat je het niet verwacht had dat het zo kan lopen? Dan heb je het over de uitkomst.
Wanneer je alle gevoelens de ruimte geeft, ben je minder met de uitkomst bezig. Ik ervaar de bijdrage van de paarden hierbij, dat die gevoelens nog meer de ruimte kunnen krijgen. Iemand zei in een sessie: ‘ ik weet niet wat ik voel!’ Toen ze in contact met het paard was, kon ze het voelen toelaten.
Ik vind dat zo bijzonder: hoe opener je bent en alle gevoelens/emoties de ruimte geeft, dat de uitkomst dan minder belangrijker is. Dat geeft zoveel ruimte.
Ik merk dat mijn ondersteuningsrol daar ook invloed op heeft, dat de ander minder gericht is op de uitkomst. In de begeleiding van volwassenen en ook kinderen, willen we het liefst zien dat het een bepaalde richting uitgaat. Het is verloren energie om met de uitkomst bezig te zijn.
Bij kinderen die in een lastige situatie zitten, kan ik mij dat heel goed voorstellen dat ze met de uitkomst bezig zijn. Omdat het zo pijnlijk is en dat ze niets aan de situatie kunnen veranderen. Omdat ze daarin afhankelijker zijn van de ander. Toch ervaar ik, en dat laten ze ook zien, dat ze een veerkracht hebben om mee te kunnen bewegen met de situatie.
Het is zo mooi dat ouders daarin de rol naar de kinderen kunnen hebben om hen die ruimte te geven, dat ze volledig tot hun recht komen. Het is de onmacht van de ouders als ze de kinderen daarin niet kunnen ondersteunen, omdat er emoties tussen staan die ze nog onbewust onderdrukken. Wanneer ik zie dat ouders daar stappen in maken, en het kind de ruimte krijgt, daar geniet ik zo van.
In de sessies leveren ook de paarden daarin heel natuurlijk een bijdrage; ze geven mensen de ruimte om te voelen wat er op dat moment wil zijn.
Dat paarden die bijdrage leveren, daar heb ik geen woorden voor, dat gaat in stilte. Daar ben ik alleen maar dankbaar voor.
door Erna | feb 23, 2020 | Blog
Het is al een kunst om in het dagelijkse leven in de verbinding te blijven, te midden van de vele prikkels van het gezinshuis. Ik zie het als een uitdaging om steeds zorg te dragen voor mijn eigen verbinding. De kinderen die het nodige mee hebben gemaakt, vinden het ook moeilijk om goed bij zichzelf te blijven, omdat ze dan teveel met de emoties en gevoelens geconfronteerd worden. Het liefst willen ze afleiding, zodat ze het niet voelen. We zoeken naar de balans van afleiding en met zichzelf geconfronteerd worden, want als er teveel onderdrukt wordt, komt het er op een later moment uit.
We zijn nu een half jaar op weg met het gezinshuis en ervaren dat alle regeldingen er omheen heel belastend zijn. We staan er nog steeds versteld van hoe het een en ander geregeld is of niet geregeld is. Eigenlijk wil ik er geen energie aan besteden om hier uitleg aan te geven.
Ik weet natuurlijk hoe het binnen de gezondheidszorg geregeld is, of soms hoe moeilijk het een en ander gaat. Maar door het gezinshuis staan we er nog dichterbij, door de kinderen en doordat we 24/7 zorg leveren. Het raakt me dat we tegen grenzen aanlopen, en te moeten gaan stellen: als het nu niet geregeld is binnen een week, dan kunnen we niet anders dan er mee te stoppen.
Het is tegenstrijdig om dit nu in de praktijk mee te maken. Er wordt geroepen dat er te weinig gezinshuizen zijn en dat er niet genoeg plekken zijn voor kinderen. Het er kunnen zijn voor de kinderen en daarin van betekenis zijn voelt heel goed, maar om tot deze keuze te moeten komen is zeer pijnlijk.
