De eerste lezing Ouderschap vanuit je Hart is gisterenavond geweest in het dorp Easterlittens/Friesland!
Deze foto hieronder is van 5 jaar geleden mijn eerste lezing in Twente: vanuit je Hart werken in deze tijd!
Het was een geslaagde avond, waarin ruimte was voor ieders inbreng. In de lezing komt alle thema`s aanbod en is ook bedoeld voor mensen die kennis willen maken en de sfeer willen proeven, met wat houdt nu het aanbod in en de verschillende workshops. In de workshops komt er één thema aanbod die verder uitgewerkt wordt.
We merken dat onze inbreng en ervaring van waarde is en de openheid daarin, om anderen ook de gelegenheid te geven om te kunnen delen in eigen tempo. In de essentie komt er op neer, geef je alles de ruimte, mogen alle gevoelens/emoties er zijn. Hoe ga je daar mee om?!
Zo was ook onze start, met dat we een kleine confrontatie hadden voor de aanvang van de lezing. Ik kan niet anders dan dat ruimte te geven en daar niet zomaar over heen stappen. Ik begon de lezing daar ook mee, en ook het voorbeeld vertelde ik dat ik het ken van vroeger thuis, dat de knop om ging na een confrontatie, als er mensen binnen kwamen. Dat laat je toch niet aan andere mensen zien.
Daarin ken ik de scheiding van wat er binnenshuis gebeurd en wat er naar buiten wordt gebracht. Ik zie dat ook nu vaak als ik bij mensen thuis kom in de ouderbegeleiding, dat die scheiding sterk aanwezig is.
Het belangrijkste is hoe gaat een ieder daarmee om en kunnen we dat nog, om echt er te laten zijn wat er is. Het is geen fijn gevoel als je net voor de start van een lezing een confrontatie hebt, maar het is er en daar kun je volgens mij niet om heen. Dit is volgens mij met alle gevoelens en emoties. De fijne gevoelens hebben we geen moeite mee, het voelt alleen anders dan de minder prettige!
Het is dan ook dubbel als je zelf steeds meer ruimte geeft aan al die gevoelens en dat je dan ook hoort op zo`n avond en ook zelf ken van de praktijk als kinderen zichzelf zijn dat ze zich al zo snel weer moeten aanpassen zoals ook bijvoorbeeld op scholen. Dat ze niet meer zichzelf mogen zijn. Het is wat anders dan dat er afspraken en bepaalde grenzen zijn, maar binnen die kaders is het zo belangrijk dat alles de ruimte krijgt. Ik vind het dan wel mooi, dat een vader gisterenavond zegt, tegen zijn kind: jammer dat ze dat op school tegen je zeggen, maar jij bent ok, het is niet gek wat je doet! Ik heb er nog aan toegevoegd om het ook te blijven benoemen naar school dat je daar moeite mee hebt, daardoor ondersteun je ook je kind. Je blijft dan ook zaadjes verspreiden, dat het heel natuurlijk is als je jezelf bent met alles er op en eraan.
Het is niet zo gek, dat er zoveel kinderen in deze tijd buiten de boot vallen! Deze kinderen zijn zo belangrijk om ons de spiegel voor te houden, om te leren om weer ons zelf te worden en zijn!
Dit gebeurde ook in oefening die we deden, dat er een ouder emotioneel werd. Op de vraag hoe dat voor haar is, dat ze aangaf dat het voor haar dubbel is, enerzijds mooi dat het er mag zijn en anderzijds voelde ze ook dat ze eigenlijk niet wil dat het daar gebeurd.
Ik heb gezegd volgens mij is dat nou precies waar het om gaat en in ouderschap vanuit je hart, om het in het dagelijks leven te brengen en dat je dan een voorbeeld bent voor de ander en je kinderen.