Dat wil iedere ouder, en ook gezinshuisouder, het liefst. Soms lukt dat niet om verschillende redenen!
Ik heb gemerkt dat ik de laatste week niet echt fit was, en dat het je dan niet lukt om alles te kunnen doen. Dit is in praktische zin, maar ook in aandacht, zoals nu voor de gezinshuiskinderen. Gelukkig wordt het dan overgenomen en blijft alles wel doorlopen.
Het is weer een andere situatie wanneer je kind huilend opbelt en je verteld dat het uit is tussen haar en haar vriend. Enerzijds is het fijn dat ze me belt en dat ik er voor haar kan zijn en anderzijds voel ik de fysieke afstand, omdat ik het liefst even dichtbij haar zou willen zijn en haar vast te kunnen houden. Zo zijn er tal van voorbeelden waarbij het nooit helemaal gaat zoals je graag zou wensen. Zo kunnen we er ook teveel voor de ander willen zijn.
Wanneer ik teveel wil uitreiken en er voor de ander wil zijn, dan merk ik dat het beter is dat ik mijn aandacht naar binnen richt. Ik stel mezelf dan de vraag: wanneer voelde jij je zo alleen, of wat heb je nu nodig van mij? Dan komt er altijd wel een situatie naar boven waarin ik dat alleen-zijn gevoeld heb. Oh ja, toen had ik juist mijn moeder zo nodig, en was ze er niet. Ze was zich er niet van bewust. Als dat wel zo was geweest dan was ze er natuurlijk graag voor me geweest.
Zo kun je dus nooit voldoen aan de wensen van de ander en dat hoeft ook niet. Hierdoor leer je om voor jezelf te kunnen zorgen.
Het mag gelukkig allemaal gevoeld worden, ook het gemis.
De kunst blijft om goed te zorgen voor die gevoelens, voor jouw innerlijk kind!