Vorige week hebben wij als gezinshuisouders met een online workshop meegedaan van Nina Blessing, ‘Grenzen stellen bij Jeugdzorg’. Er deden ouders aan mee, die bezig zijn om hun grenzen aan te geven naar de hulpverleners binnen de jeugdzorg. Ouders die niet gehoord worden en waarvan een aantal hun kinderen uit huis zijn geplaatst. Het was bijzonder dat wij als gezinshuisouders meededen. Wat was onze intentie om mee te doen? Dat wij heel goed kunnen invoelen dat het zeer pijnlijk is als je kinderen uit huis geplaatst worden. Het is invoelen, maar wij zitten niet in hetzelfde schuitje als de ouders die hiermee te maken krijgen.

Het voelde kwetsbaar om bij de workshop aanwezig te zijn. Net als biologische ouders, ervaren wij als gezinshuisouders, dat het zorgsysteem tussen ons in staat. We zien ook dat ouders de pijn van het verlies dat hun kind(eren) door anderen die hebben besloten dat ze tijdelijk of voor langer niet meer thuis kunnen wonen, projecteren op gezinshuisouders. Dit kunnen we zelfs wel voorstellen, maar wij nemen de beslissing niet of een kind wel of niet uit huis geplaatst wordt. Wij kunnen voorstellen dat je als ouder je heel onmachtig voelt en dat het ondragelijk kan zijn dat een ander de beslissing neemt om je kind uit huis te plaatsen. Het blijft een kunst om geen strijd te gaan voeren met het systeem, maar om je eigen pijn te kunnen transformeren, dat je vervolgens in je kracht kunt komen te staan en duidelijk je grenzen aangeeft.
Er zit een groot verschil in of je kind vrijwillig of onvrijwillig uit huis is geplaatst. Wanneer je als gezinshuisouders met de biologische ouders samen de opvoeding kunt doen is natuurlijk het allermooiste, voor iedereen, ook voor het kind.

De workshop ging het voornamelijk over de vraag: hoe zorg je dat je duidelijk je grens aangeeft en hoe neem je als ouders je eigen plek in naar de hulpverlener? Er zijn niet veel hulpverleners die echt goed kunnen luisteren naar het kind en de ouders, is mijn (onze) ervaring, en om samen te onderzoeken wat zij nodig hebben. Hulpverleners hebben vaak hiervoor niet de ruimte en tijd, zo is onze ervaring. Het is overleven waar ze in terecht zijn gekomen, en dan is het niet mogelijk om echt te kunnen bieden wat er nodig is. De zorg en de scholing is niet gericht om naar hun eigen hart te luisteren. Dit ondersteund het systeem niet. We gaven in de workshop aan dat wij ook ervaren dat gezinsvoogden zo druk met hun volle caseload zijn, dat er weinig tijd over is en dat het altijd snel moet gaan. Laat staan als je ouders bent en niet gehoord wordt, hoe pijnlijk is dat.

Wij hebben een aanbod ouderschap vanuit je hart. Dit is bedoeld voor ouders zodat je een open houding kunt hebben naar jezelf en naar je kinderen binnen je opvoeding. Wij willen dit ook graag aanbieden voor ouders waarvan kinderen uit huis geplaatst zijn, om aandacht te hebben voor hun pijn, maar ook voor hun kracht. Dat ze naast de pijn die er mag zijn, ook hun kracht in kunnen zetten om van zich te laten horen, zonder strijd te voeren.