Ik vind het wel bijzonder als ik daar bij stilsta.
De ruimte van het Friese platteland geeft mij nu een heel ruim gevoel. Jaren geleden had ik veel meer het beschutte landschap van Twente nodig om mij prettig en veilig te voelen. Ik kan nog wel eens de behoefte hebben aan het beschutte. Ik zorg dat ik naar dat gevoel luister en hoef dan niet perse naar Twente te rijden.
Hoe bewust zijn we van onze gevoelens? Dit kan zijn in alles wat we ondernemen: wat doet dat met ons gevoel? Of doen we maar wat en voelen we niet echt wat het met ons doet? Het hoeft ook niet zo te zijn, dat we alleen maar dat opzoeken wat een fijn gevoel geeft. Het valt mij wel op, dat veel mensen en kinderen dat wel doen. Het zal ook niet zo zijn, dat we heel bewust, dan maar de dingen gaan doen die we niet fijn vinden. Het gaat er volgens mij om, wat je van buiten tegenkomt, hoe ga je met dat gevoel om? Laat je dat toe of leiden we dat af? Als we het toe willen laten, betekent het dat we het niet gaan afleiden.
Ik reageer, dat het belangrijk is, dat je durft te voelen wat het met je doet. Je hoeft het ook niet altijd fijn te vinden. Het zou mooi zijn, dat je het gevoel niet wegstopt, maar kunt voelen wat het met je doet. Ik zie ook hoe kinderen flexibel kunnen zijn en dealen met de situatie en het minder fijne gevoel ervan toelaten. Dit is niet altijd zo, maar dan is de kunst om het gevoel de ruimte te geven. En niet door alles meteen af te leiden. Voel maar even dat je je ‘kloten’ voelt en niet het gevoel weg-eet of gaat internetten.
Dit geldt dan ook voor ons! We kunnen dit niet aanreiken aan kinderen, als we dat zelf niet toepassen! Of toegeven, dat we nu zelf het gevoel ook weer afgeleid hebben. Dan ben je volgens mij een prachtig mooi voorbeeld voor de kinderen!