Wie herkent het, dat wanneer kinderen per ongeluk iets kapot maken, dat ze zich dan schuldig voelen? Ik ken het nog van toen ik kind was, en er iets kapot ging, dat ik dat niet aan mijn ouders durfde te vertellen, omdat ik bang was dat ze boos zouden worden. Gek is dat eigenlijk, als iets per ongeluk gebeurd, dat ouders dan boos worden.
Ik zie het nu ook nog om me heen, dat kinderen zich dan schuldig voelen. Ik zeg er altijd bij, ik kan me voorstellen dat je ouders vanuit teleurstelling zo kunnen gaan reageren. Het zou dan handig zijn, dat ouders dat er even bij zeggen. Dat het niet met hun te maken heeft, maar dat ze ervan balen, bijvoorbeeld, dat het nu alweer stuk is.

Er wordt regelmatig op ons schuldgevoel ingespeeld, bewust of onbewust. Jaren geleden toen ik geen griepspuit wilde, werd er door collega’s gezegd: en je wilt het wel de ander aandoen om ze te besmetten?! Dat komt wel binnen!
Ik zie dit als een patroon, dat we onze onmacht meestal op anderen richten. We moeten een schuldige aanwijzen. Onze emoties/gevoelens moeten we verklaren of verwijzen naar een oorzaak, of naar de ander. Mijn ervaring is dat we moeite hebben om de gevoelens/emoties voldoende toe te laten. We gaan dan vanzelfsprekend naar ons hoofd om te verklaren, of om die gevoelens bij de ander neer te kunnen leggen.

Dit is wat ik nu ook zie in wat er in de wereld gaande is. Er komen nu heel wat gevoelens/emoties in deze tijd voorbij. Angst, maar ook ruimte en creativiteit, soms n.a.v. een stukje in de media wat je leest. Wat mij opvalt is als er negatieve zaken aan het daglicht worden gesteld, dat er soms met een hele negatieve lading op wordt gereageerd. Wanneer het positief is, dat mensen daar heel positief op reageren. Ik vind het ook dapper dat mensen naar buiten brengen wat er volgens hen achter de schermen gebeurd. Het doet mij ook denken aan dat ik in mijn familie lastige situaties bespreekbaar heb gemaakt. Het is niet altijd gemakkelijk om bespreekbaar te maken waar niet over gepraat wordt.

Het gaat volgens mij allemaal om bewustwording en daar hoort bij daar zicht op te krijgen op licht en donker. Wanneer mensen negatieve zaken onder de aandacht brengen, wil niet altijd zeggen, dat ze dan strijd gaan voeren. Het is van belang dat alles er mag zijn, en dat je je eigen gevoelens/emoties herkend en de ruimte geeft. Laat jij de emotie er voldoende zijn, of verwijs je snel naar de ander en geef je de ander de ‘schuld’ ervan?