Vorig weekend mocht ik weer een workshop in Twente verzorgen over open communiceren. Dat is nog steeds een thuiswedstrijd voor mij. In Friesland deze week, daar gaat het nog niet vanzelf. Het kost tijd om een netwerk op te bouwen, maar dat geeft niet. Het is ook leuk om te doen, als er geen druk achter zit.

Ik vond het bijzonder om te merken dat openheid heel verschillend kan zijn naar wie je dat wel of niet bent. In sommige onderwerpen kan het nog moeilijker zijn om open te zijn naar diegene die dichter bij staan, dan naar mensen die verder van je af staan. Het gaat steeds om het vertrouwen in jezelf, en dat we vaak bang zijn om afgewezen te worden. Het blijft een uitdaging om ook open te kunnen zijn naar diegenen die je ook kunnen afwijzen, of met een vervelende boodschap kunnen komen. Dan gaat het om hoe goed kun je in je eigen verbinding blijven.

Ik begeleid een man die aan mij vroeg of het wel zin had dat hij nog een paar moeilijke vragen aan zijn ex ging stellen, terwijl hij niet wist wat het hem ging opleveren. We hebben stil gestaan bij het belang voor hem om nog meer duidelijkheid te krijgen over wat de reden is van de scheiding. En we hebben erbij stilgestaan dat hij anders met die vragen blijft zitten. De uitkomst weten we nooit. Het gaat er om, dat je niet blijft zitten met vragen die je niet gesteld hebt. Hij heeft uiteindelijk die vragen aan haar gesteld en het gaf een opluchting. Alleen haar reactie, en het feit dat ze nu meer afstand van hem neemt, deed hem afvragen of het dat wel waard is geweest.

Dit soort situaties kom ik regelmatig tegen. Dat mensen een afweging maken of het je wel waard is om je uit te spreken i.p.v. open te kunnen zijn over wat er speelt. Hier zijn allerlei variaties op. Bijvoorbeeld ook kinderen die zich niet uit durven te spreken naar hun ouders toe, omdat ze bang zijn dat ze afgewezen worden.
Of het voorbeeld van een moeder: kan zij kijken naar haar eigen reactie op haar dochter? In dit geval merk ik dat ze daar niet echt zicht op heeft. Dan blijft dat een aandachtspunt: ouders begeleiden om naar hun eigen rol te kijken. Zolang ouders dat niet kunnen is het nodig om kinderen daarin te ondersteunen en soms is enige afstand tussen ouders en kinderen nodig.