Een lastige is, merk ik, dat we het moeilijk vinden om open te zijn als we kwetsbaar zijn. Kwetsbaar zijn kan in alle opzichten, bijvoorbeeld om te laten zien dat we verdrietig, boos, bang zijn, maar ook als we ons onmachtig voelen. In opvoed situaties kom ik regelmatig tegen dat kinderen niet luisteren en dat de reactie van ouders is: ik ga niet overal strijd van maken; of: ik kan mijn kind nu niet meer fysiek aan.
Het is niet de eerste keer dat het gebeurd, het zijn patronen die soms jaren voortduren. In heel veel situaties weet je dat ook niet hoe dat binnenshuis gaat.
Hierin zijn allerlei varianten, van licht tot zwaar. Het gaat erom, dat je je onmachtig voelt en het opgeeft, waardoor het kind het zelf gaat bepalen. In de lichte vorm kennen we het allemaal, zoals iets toegeven zonder dat je er echt achter staat, terwijl je op eerste moment gezegd hebt dat het niet mocht. Of gezien hebben dat je kind iets deed wat niet mocht, maar je doet alsof je het niet gezien hebt, omdat je geen zin hebt om er weer wat van te zeggen. Ook kennen de meeste ouders wel, dat een kind door kan gaan en dat je het moeilijk vindt om te stoppen. Dat je je heel onmachtig kunt voelen, tot zelfs heel boos. Niet weten hoe je het moet stoppen. Ik ken die momenten wel. Gelukkig zijn het momenten geweest. Dat is wat anders dat een kind structureel niet luistert en zijn eigen ding doet.
In het aanbod ouderschap vanuit je hart gaat het niet zozeer om structurele problemen die je kunt tegenkomen in de opvoeding, want dan heb je er begeleiding bij nodig. Bij het delen in het aanbod Ouderschap vanuit je hart gaat het erom dat je die gevoelens van onmacht of andere emoties erkent: hoe ga je er mee om, sluit je je daarvoor af, of ben je daar open in en laat je dat ook zien aan je kind? Mogen ze jouw emoties ook zien?