Ouders en kinderen begeleid ik momenteel online. In dit voorbeeld komen ouders met de vraag hoe om te gaan met het probleem van het kind. Gaandeweg in het proces kunnen ze steeds meer zien dat het niet om het probleem gaat, maar om wat het kind hun te leren heeft.
Kinderen kunnen vaak sneller de stappen maken om de gevoelens/emoties toe te laten. Het is dan wel van belang, dat de ouders ze de ondersteuning kunnen geven, om dit te durven voelen. Om ouders bij dit proces te ondersteunen is dan mijn aandachtspunt. Dit levert voor alle partijen veel op.
Voor de ouders is het vaak het achterstallig werk wat ze dan mogen doen, om ook te voelen wat het bij hun doet. En daardoor leert het kind te zijn wie hij/zij daadwerkelijk is.
In dit gezin leren de ouders van hun ene kind om met hun angstgevoelens om te gaan en van het andere kind leren ze hoe om te gaan met dat hij zich groter maakt en daardoor zichzelf niet is.
Doordat de kinderen en ouders nu samen thuis zijn, is dat proces nog leerzamer geworden. Tenminste, wanneer je daar open voor staat. In dit geval leert het kind dat zich groter maakt, toegeven dat hij niet alles hoeft te kunnen, bijvoorbeeld i.v.m. huiswerk. Hij liet zijn boze buien zien, wanneer hij niet toe kon geven dat hij iets niet kon. Door dit samen te bespreken, ligt er een nieuwe uitdaging voor kind en ouders. Dat hij ook OK is, als hij iets niet kan. Ik vroeg aan de ouders wie van jullie kent het ook dat hij of zij zich groter maakt? Vader gaf aan dat hij dat ook kende als kind. Nu krijgt hij ook de kans om dat alsnog te doen en te delen, in ieder geval nu met zijn zoon.
Dit voorbeeld geeft de mooie kant van deze intensieve tijd weer. Maar het kan ook zijn dat je er momenten in vastloopt, of dat je te weinig je eigen ruimte inneemt.
Wij willen op donderdag 23 april een online-bijeenkomst houden om de voor- en nadelen te delen van deze tijd, nu ouders en kinderen samen thuis zijn. Hoe ga je om met je eigen innerlijke kind, is daar nog voldoende ruimte voor?