Het valt mij op, in de ouderbegeleiding, dat moeders zich schuldig voelen als ze niet voldoende tijd hebben voor de kinderen.
Ik ken dat zelf ook dat ik als moeder, eigenlijk alles wilde, mijn werk, opleiding, persoonlijke ontwikkeling en sociale contacten onderhouden en voldoende aandacht voor de kinderen.
Ik kon mij eerder schuldig voelen naar de kinderen, als ik ze niet voldoende aandacht kon geven, dan t.a.v. mijn andere werkzaamheden of opleiding. Ik kwam er ook achter dat het te maken had, dat mijn moeder er niet voldoende voor mij kon zijn. Ze was er wel maar voor mij niet voldoende bereikbaar. Door hier de pijn van toe te kunnen laten, kwam er meer ruimte. Ik ervaarde toen dat ik meestal de tijden als ik er was voor de kinderen, dan was ik er ook echt met mijn aandacht! Ik was al blij dat dit lukte.
Het schipperen tussen zoveel activiteiten besef ik mij nu steeds meer, dat het heel veel was. In de opvoeding kom je ook zoveel onverwachtse situaties tegen. Ik merkte dat het zo belangrijk is dat je dan in het nu kunt zijn en niet met je hoofd al bij wat er nog meer moet gebeuren.
Hoe doe je dat, dat zijn aandachtspunten die wij in de lezingen en workshops ‘ouderschap vanuit je hart’ aandacht geven.
Het is ook interessant om te kijken of vaders zich ook schuldig voelen als ze te weinig tijd hebben voor de opvoeding?